Rozwój w warunkach pustynnych: oazy Liwa w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Izabella Łęcka (red.)

Jest to pierwsza od ponad 30 lat monografia poświęcona tym tak dynamicznie zmieniającym się w ostatnich latach obszarom. Jej autorami są pracownicy, doktoranci i studenci Instytutu Studiów Regionalnych UW. Książka ta jest ważną lekturą zarówno dla studentów i badaczy geografii rozwoju i arabistyki, jak i osób zainteresowanych różnorodnością problemów dotyczących krajów arabskich.

Kontakty północnej części Półwyspu Arabskiego z Europą zapoczątkowali w XVI wieku portugalscy kupcy, którzy jednak nie ingerowali w życie lokalnych władców, zwłaszcza tych mieszkających na pustyni. Handel z wybrzeżem pozwalał jednak, poczynając od XVI wieku, na rozwój gospodarczy i społeczny oaz Liwa, wspierając wzrost politycznego znaczenia zamieszkującej w tej części Półwyspu Arabskiego konfederacji plemiennej Bani Jas (Bani Yas).
Do czasu odkrycia ropy naftowej oazy takie jak Liwa czy Al-Ajn były znacznie aktywniejsze i zamożniejsze niż miasto Abu Zabi. Zwłaszcza lepiej zniosły kryzys lat 30. XX wieku, związany z wprowadzeniem przez Japończyków na światowy rynek sztucznych pereł. Rodziny zajmujące się połowem i handlem naturalnymi perłami w Abu Zabi zaczęły gwałtownie biednieć i wracać do oaz, także do Liwy. Na początku XX wieku szacowano liczbę Bani Jas na ok. 12 tys., z czego 2 tys. prowadziło koczowniczy tryb życia, a w oazach Liwa mieszkało ok. 5 tys. osób.
Odkrycie i eksploatacja od 1962 roku ropy naftowej przyniosły wzrost zamożności kraju i małe, biedne połacie terenów zielonych w oazach, dużym nakładem kosztów, zmieniono na bujne ogrody. Szejkowie deklarują: "Cenimy nasze środowisko, ponieważ jest integralną częścią naszego kraju, historii i dziedzictwa".
Z Wprowadzenia