Szatan w Goraju, Isaak Bashevis Singer

Szatan w Goraju to pierwsza i zdaniem wielu krytyków najlepsza powieść pisarza. Napisana w 1933 roku przed wyjazdem pisarza z Polski ujawniła od razu jego nieprzeciętny talent, odrębny, sugestywny styl charakteryzujący się precyzją i zwięzłością języka oraz zainteresowanie demoniczną stroną natury ludzkiej. Osadzona w drugiej połowie siedemnastego wieku po powstaniu Chmielnickiego może być odczytywana w bardzo różny sposób, np. jako alegoria ukazująca jak narzucenie społeczeństwu niemożliwej do urzeczywistnienia ideologii - w tym wypadku mesjanizmu Sabataja Cwi - prowadzi ludzkość do zła i chaosu uosabianych przez Szatana..
Mimo różnych wysuwających się na pierwszy plan postaci, jak kierujący się rozsądkiem rabin Bejnusz Aszkenazy, szalona Rechele czy charyzmatyczny reb Gedale, bohaterem powieści jest przede wszystkim zbiorowość małego miasteczka, podatna na wpływy religijnych fanatyków i skłonna do ulegania skrajnościom. Niewiele potrzeba, aby sielski Goraj (wzorowany na Biłgoraju, w którym pisarz spędził młode lata) stał się "jaskinią złoczyńców, miastem przeklętym przez Boga i ludzi".
Powieść weszła na trwałe do kanonu literatury jidysz, a poprzez przekłady na inne języki także do klasyki literatury światowej.

Muza, 2003, s. 208
ISBN 83-7200-395-5.